Meubelfabrikanten klagen over een prijsstijging in het schuim voor zitmeubelen en matrassen die zij op dit moment moeten betalen. Schuimleveranciers wijzen op hun beurt naar de chemische concerns die de polyether polyols (hierna: polyether) die nodig zijn voor het maken van schuim duur en schaars maken. Deze concerns wijzen weer naar de toeleveranciers van de chemische bestanddelen die nodig zijn om polyether te kunnen maken. Iedereen wijst naar elkaar. Ondertussen lopen levertijden en prijzen op en wordt iedereen nerveus.
De toeleveranciers voor de polyetherproducenten leveren grondstoffen die een tijdlang zo goedkoop zijn geweest dat nu de vraag naar polyether stijgt zij eindelijk een kans zien om hun prijs te verhogen. De chemieconcerns worden hiermee geconfronteerd en roepen direct naar de schuimfabrikanten: de prijzen moeten fors omhoog! Of: er is bij deze een tekort aan polyether, dus wachten tot de productie bij ons weer op peil is of meer betalen voor wat we nog kunnen leveren. Opvallend is dat er slechts een handvol wereldspelers is dat polyether voor de schuimen die in de meubelbranche worden gebruikt produceert. Ik heb vier van deze partijen gevraagd naar een reden voor de schaarste en de bijbehorende prijsstijging voor schuimfabrikanten en heb tot nu toe nog geen reactie van een van deze concerns mogen ontvangen.
Schuimfabrikanten hebben polyether nodig voor hun schuim. Sommige schuimfabrikanten berekenen de huidige stijging direct door aan hun klanten, de meubelfabrikanten. Anderen wachten hier nog even mee, in afwachting van de ontwikkelingen bij de toeleveranciers van de bestanddelen voor polyether en de reactie van de grote chemieconcerns. Feit is dat meubelfabrikanten nu een langere levertijd moeten verkopen aan hun klanten, de detaillisten, die dit weer op hun beurt moeten doen aan consumenten. Maar de centrale vraag is er een van daadwerkelijke schaarste (door de plotselinge en scherpe stijging van de vraag naar zitmeubelen en matrassen in deze tijd van vaker en langer thuiszitten, dus naar schuim, dus naar polyether, dus naar de bestanddelen daarvan). Is deze schaarste er nu echt of niet?
Tegelijkertijd is er echter de vraag van wie de meeste marge inbouwt binnen de meubelketen. Waarom moet een zitmeubel ieder jaar 2 tot 4 procent meer kosten voor een detaillist, nog los van de doorberekende inflatiecorrecties? Waarom moet een fabrikant nu ineens binnen een jaar in totaal 30 procent meer betalen voor schuim? Waarom moet een schuimfabrikant nu ineens 26 procent meer betalen voor polyether? Waarom is de prijs voor sommige bestanddelen van polyether een tijdlang zo laag geweest en nu ineens niet meer?
We willen allemaal extra marge, of we nu een chemieconcern, een schuimfabrikant, een meubelfabrikant of een detaillist zijn. En dat is begrijpelijk, maar ga elkaar niet de schuld geven van wat je zelf ook doet. Net doen alsof je neus bloedt en meteen naar een ander wijzen als oorzaak van jouw stijgende prijzen, terwijl je zelf een hoge marge richting de volgende schakel in de keten inbouwt. Ik ben zeer benieuwd naar uw ervaringen met de huidige schaarste aan polyether als schuimfabrikant, meubelfabrikant of detaillist. Of als chemieconcern.
Reageer zo uitvoerig als u wilt via ingmar@businesscontentmedia.nl en ik neem uw ervaring (met of, desgewenst, zonder naam en rugnummer) mee in mijn verhaal over deze kwestie in een komende uitgave van Interior Business Magazine.
Ingmar van der Hoek
