Vandaag is de huisshow (maandag en dinsdag, 10.00 uur-22.00 uur) van Eleonora in Barneveld gestart. In de geheel vernieuwde showroom presenteren de labels MATTZ, Eleonora, Sevn en BY-BOO hun nieuwe voorjaarscollecties. De show staat in het teken van het 25-jarig jubileum van de onderneming. Lees hier het interview, dat afgelopen dinsdag is gepubliceerd in Interior Business Magazine, met commercieel directeur Arno van Aken. ‘Eleonora, dat is familie’.

Gedreven commercieel directeur Arno van Aken geniet van zijn werk

‘Eleonora, dat is familie’

Het commerciële vak kan gezien worden als topsport; dat is zeker van toepassing in de meubelbranche. Aan de vooravond van het 25-jarig bestaan van Eleonora spreekt Interior Business Magazine met Arno van Aken (44), al ruim tien jaar werkzaam bij de in Barneveld gevestigde groothandel. Arno geldt ondanks zijn jonge leeftijd als een van de markantste mannen in de meubelbranche.

Fotografie: Ed Buying

Hij geniet bewondering voor zijn ongekende drive. De trotse vader van drie dochters bedreef ooit topsport bij FC Wageningen en gebruikt die sportmentaliteit in zijn huidige werk als commercieel directeur. “Ik wil met alles winnen en zal er altijd volledig voor gaan. Zonder concessies. Op inzet kun je alles bereiken. Als je iets echt wil, dan lukt het. Ik heb tien jaar lang gesolliciteerd bij Michael Schakel. Ik wilde een kans bij Eleonora en toen ik die eindelijk kreeg, heb ik die met beide handen aangegrepen!”

We ontmoeten de in Wageningen geboren en getogen Arno op een wel heel bijzondere locatie, namelijk op het veld in het stadion van FC Wageningen, het voetbalbolwerk van weleer. Hier verkocht hij als klein mannetje programmaboekjes. Arno bedreef er gedurende zijn jeugd topsport en werd mentaal gevormd. Arno speelde betaald voetbal en stond als keeper op het randje van het eerste elftal toen het noodlot de club trof. FC Wageningen failleerde. “Ik had net bijgetekend.”

De paplepel
Het is een imposante aanblik, daar op die Wageningse berg, in de mist. Een prachtig stadion met houten tribunes. Een stadion in verval, want sinds 1990 is het monument niet meer in gebruik. Het dak van de hoofdtribune is uit voorzorg verwijderd vanwege instortingsgevaar. In de oude kantine onder de tribune wonen nu studenten in een anti-kraaksetting. Arno kijkt om zich heen, neemt een trek van de sigaret die altijd binnen handbereik is en vertelt:

”Ik kom hier eigenlijk veel te weinig. Dit doet me echt wat. Hier liggen mijn roots. Dit is mijn club. Mijn vader was voorzitter van de supportersvereniging. Mijn ouders stonden in de kantine en beheerden het spelershome. De vedette van FC Wageningen, Remco van Keeken, die woonde zelfs een jaar bij ons in huis. En ik was keeper in de betaalde jeugd. Een profcarrière zou slechts een kwestie van tijd zijn. Het was bij ons thuis voetbal wat de klok sloeg. Iedereen hier in de stad zegt dat ze bij mij in de klas hebben gezeten. Dat kan best kloppen. Ik heb acht jaar gedaan over een opleiding waar vier jaar voor stond, haha. Ik had niets met school. Ik gooide alles op het voetbal. Trainen, trainen en nog een trainen. Maar FC Wageningen ging failliet, vlak nadat ik had bijgetekend.”

Scoren
“Achteraf was dit het einde van mijn betaald-voetbalaspiraties. Want betaald voetbal, dat wilde ik alleen hier op dit veld spelen. Niet bij een club als Vitesse. Die kans heeft zich ook eens voorgedaan. Nadat FC Wageningen failliet ging, ben ik bij de amateurs van Arnhemse Boys gaan voetballen. Die speelden op hoog niveau. Maar ik was het al snel zat om vier keer per week naar Arnhem heen en weer te rijden. Toen ben ik lekker voor mijn lol gaan ballen bij FC Wageningen 1911, dat is de amateurtak van FC Wageningen. Ik stopte met keepen en ben daar in de spits gaan staan.

“Ik ken geen
betere inkoper dan
Michael Schakel”

Maar in mijn eerste jaar knalde ik er 44 in en stonden er weer allerlei clubs in de rij, haha.” Hij bleef voetballen bij diverse clubs totdat hij blessures kreeg en de geneugten van het leven ontdekte. Betaald voetbal is het dus niet geworden, topsport wel. Arno ging die voortaan in de meubelbranche bedrijven.

Meubelhandel
“Ik ben in die tijd via een uitzendbureau bij een klein meubelfabriekje terechtgekomen. Daar stond ik rompen te schieten en polyether te lijmen. Daarna kwam ik terecht in de meubelwinkel van de ouders van mijn ex-vrouw. Ik trok veel op met mijn ex-schoonvader; zo heb ik het meubelvak geleerd. Overdag werkte ik in die meubelwinkel. Inkopen, verkopen en bezorgen, ik deed er van alles. De winkel was gevestigd in Wageningen. In de avond werkte ik in een kroeg achter de bar. In die tijd kwam ik ook voor het eerst bij de inkoopcentra en beurzen over de vloer. Toen wist ik al snel dat dit de wereld is die bij mij past. Het omgaan met mensen, ze zo goed mogelijk helpen, dat is wat ik leuk vind en waar ik goed in ben. Wat is er nou leuker dan mensen te leren kennen? Ik zoek altijd de mensen op.”

De route
“Na mijn eerste ervaringen in de meubelbranche wilde ik al snel verder groeien. Ik ben gaan werken bij Flevolicht en Wonen in Amersfoort. Ik was er bedrijfsleider en kwam weer met allerlei facetten van het meubelvak in aanraking. En ik heb vijf jaar samen met mijn ex-vrouw onze eigen meubelzaak gehad, een bijzonder leerzame periode in mijn leven. Erna heb ik weer gewerkt bij Flevolicht en Wonen. Hier heb ik mijn huidige vrouw leren kennen.  Zij kwam als klant de zaak binnengelopen! 

Na Flevolicht en Wonen ben ik voor het eerst bij een groothandel gaan werken. Dat was JenE. Vervolgens kwam ik dan eindelijk bij Eleonora terecht. Ik kende eigenaar Michael Schakel van Feyenoord. We zijn beide hartstochtelijk Feyenoord fan en kwamen in dezelfde supporterskroeg. Ook was ik er jaren klant. Ik kocht in bij Michael en Willem Schakel. Het was een van de eerste groothandels waar ik kwam, nu 25 jaar geleden. Het kantoortje met Hanny en ome Piet van de boekhouding, het staat me op het netvlies geschreven. We kochten er koloniaal en grenen. Dat was in die tijd niet aan te slepen. Ik heb uiteindelijk tien jaar lang bij Michael gesolliciteerd. Ik werd steeds afgewezen. Ze hadden er namelijk niemand nodig voor de sales. Of liever gezegd, er was nog geen sales-organisatie. Ze dachten die niet nodig te hebben. Uiteindelijk heb ik Michael ervan kunnen overtuigen dat je met het opzetten van een dergelijke organisatie het bedrijf flink kunt laten groeien. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en Michael gevraagd om me een half jaar de kans te geven. ‘Ik ga in dat half jaar zorgen dat je me niet meer kwijt wil’, zo overtuigde ik hem. En zo geschiedde.”

Verkopen
“Verkopen kun je deels leren, maar is ook deels gevoel. En misschien ook wel talent. Er is altijd een belangrijk kantelpunt in een gesprek. Dat moet je aanvoelen. De kunst is om niet meer informatie te geven, dan nodig is. Veel verkopers praten veel te veel en vergeten te luisteren. Verder moet je mensen op hun gemak kunnen stellen. Dat is niet helemaal te leren. Ik vind het fijn om in een ontspannen setting zaken te doen. En ik merk dat als klanten zich comfortabel voelen, dan van heel positieve invloed is op het uiteindelijke resultaat. Dat gaat me eigenlijk heel natuurlijk af. En het is gewoon hard werken. ‘Niet lullen, maar poetsen’, dat gaat in ons vak niet helemaal op. Het is en lullen en poetsen haha.”

.

De zestienmeter
“Als keeper was de zestienmeter mijn gebied. Vandaar uit had ik overzicht en stuurde ik het hele team aan. Vanuit de goal gaf ik aanwijzingen. Zo is het ook als je bedrijfsleider bent in een grote winkel. Je wil overzicht en controle houden over de zaak. Die winkel, dat is jouw domein. Je regelt dat alles op rolletjes verloopt en iedere klant tevreden de deur uitgaat.”

Hectiek
“Eleonora bevindt zich al een poosje in een hectische periode. Niet alleen staat het bedrijf aan de vooravond van de beurzen TrendZ, IMM Koln, Maison et Objet Parijs en De Woonindustrie in Nieuwegein, ook is het druk met een enorme verbouwing die al maanden aan de gang is en klaar moet zijn voor de grand huisshow, eind januari. Michael is er non-stop mee bezig. Eigenlijk iedereen bij Eleonora. Het mooie van dit bedrijf is dat iedereen er de schouders onder zet. Iedereen helpt mee met bijvoorbeeld het opbouwen van de beursstands. Er is bij Eleonora niemand die het vuile werk alleen staat op te knappen. Er zijn zoveel zaken die lopen. Je moet mentaal heel sterk zijn en het overzicht bewaren.

 

Als ik in bed lig, overdenk ik alles en maak ik plannen. Dat geeft ook rust. Gelukkig heb ik aan drie a vier uur slaap genoeg. Die inzet van de mensen is enorm belangrijk. Op inzet kun je het meeste bereiken. En voor alles is een oplossing, dus in paniek raken, dat doen we niet.”

Azië
“Ik weet nog dat ik met Michael in de kroeg bij ons op het bedrijf zat. Hij zocht iemand die goed Engels sprak om met hem mee op inkoopreis te gaan naar Azië. Dat zei hij er niet bij, maar ik wist al waar het om ging. ‘Ik spreek vloeiend Engels’, antwoordde ik. Ik mocht mee. Ik sprak echter geen woord Engels. Zie je het al voor je? We zijn beide nogal van de gezelligheid. Dus dat zou wat worden. Daar in Azië ging een wereld voor me open. Je ziet plotseling het hele voortraject, een enorme eyeopener. Ik heb op die reizen enorm veel geleerd. Niet zozeer qua commercie, maar wel op het gebied van inkoop. Ik ken geen betere inkoper in Nederland dan Michael Schakel. Hij heeft de ogen en het ultieme gevoel voor handel. Zijn manier van onderhandelen, dat is puur talent en dat zeg ik niet om te slijmen. Michael is de helft van het jaar op inkoopreis. Ik ga slechts twee a drie keer per jaar mee. Ik wil in Nederland ook graag de handel onder controle houden.”

Familie
“Ik vind het niet moeilijk om bij een familiebedrijf te werken. Ik ben geen familie, maar als je hier komt werken, dan word je dat vanzelf. Het maakt Eleonora uniek. We zijn met z’n allen een eenheid, dat is het kenmerk van dit bedrijf. De acceptatie onderling is ook heel hoog. We kunnen elkaar alles zeggen. Dat maakt ons beter als bedrijf. Eleonora, dat voelt voor mij als familie.
Ik vind het fijn om iemand boven me te hebben. Ik werk heel hard, met als uiteindelijke doel het compliment. In die hoedanigheid functioneer ik gewoon beter dan als ik zelf de baas zou zijn. Het is heel belangrijk dat je dat van jezelf weet. Ik ga heel diep en voel een ongekende drive. Het voelt wel alsof het bedrijf van jezelf is. Ik zet me volledig in. Net als in de sport, is hier de steun van thuis heel belangrijk. En die steun voel ik. Ook thuis wordt me wel eens een spiegel voorgehouden. Dan zegt mijn vrouw dat ik van onze mensen niet altijd kan verwachten dat zij ook twintig uur per dag met Eleonora bezig zijn. En dat is ook zo. Ik zou mijn team wel eens wat vaker een complimentje mogen geven. Het teamgevoel is van dermate belang dat ik liever een miljoen omzet minder doe met een hecht team dan een miljoen meer met veel gezeik. Want een hecht team, dat is de basis om door te groeien.En daarom moet je soms ook tijdig ingrijpen. Dat hoort er helaas ook bij.”

Vriendschap
“Michael is een vriend. We gaan ook wel eens samen op vakantie en onze vrouwen kunnen het goed vinden. Maar nog belangrijker is dat we privé en zakelijk heel goed gescheiden kunnen houden. Ik bewonder Michael enorm en heb gewoon veel aan hem te danken. Dadelijk is Michael klaar met die verbouwing en moet ik het doen. En dan ga ik het voor hem doen. Dan moet er verkocht worden. Ik kan niet wachten. Tuurlijk ervaar ik druk, maar onder druk presteer ik het best.”

Invitatie
“Hoe het gaat worden na de verbouwing? Dat is met geen pen te beschrijven. Het wordt zo mooi. En niks geen architect, he? Het hele ontwerp, allemaal uit het hoofd van Michael afkomstig. Hij weet precies hoe hij het wil. De Eleonora-show is een begrip, een must. En nu helemaal. We hebben een prachtige nieuwe collectie. We willen de mensen gaan verbazen. Ook trekken we natuurlijk weer een blik bijzondere artiesten open. Ieder jaar leggen we de lat weer hoger. Dat verwachten de mensen ook van ons. De mensen moeten het gewoon met eigen ogen komen aanschouwen. Ik ben trots op wat we hebben neergezet en gaan neerzetten in januari. Ik heb er veel lol in. Voor een gozer zonder hoge opleiding, heb ik het toch aardig gedaan, zo op mijn boerenverstand en op gevoel opgeklommen naar de functie van commercieel directeur bij een prachtig bedrijf. Ik ben een tevreden mens!”